“Ina tafiya tare da Amirul Muminina ‘Ali ibn Abu Talib (’a) a Hirah, sai muka zo ga wani sufaye yana buga kararrawa na coci.
Aliyu bn Abu Talib (a) ya ce: “Ya Harith! Kun san abin da wannan kararrawa cocin ke cewa?’ Sai na ce: ‘Allah da manzonsa da dan kawun manzonsa ne suka fi sani. “Babu abin bautawa face Allah, haqiqa, haqiqa, haqiqa, haqiqa. Tabbas wannan duniyar ta yaudare mu, ta shagaltar da mu, ta sanya kanta abin sha'awa a gare mu.
Ya kai dan duniya! Dauki lokacinku! Dauki lokacinku! Zobe, zobe. Ya kai dan duniya! Ku taru, ku taru. Duniya tana lalacewa lokaci bayan lokaci. Babu ranar da za ta wuce mu ba tare da ginshiƙi ya faɗi ba. Mun lalata gidan dawwama kuma mun yi gidajenmu a cikin daula ta wucin gadi. Ba mu san nawa muka yi kasa a cikinsa ba har sai mun mutu.’1
Harith ya ce, ‘Ya Amirul Muminin! Shin Kiristoci sun san haka?’ Ya ce, ‘Da sun sani, da ba su ɗauki Kristi a matsayin abin bautãwa, wanin Allah, Maɗaukaki, Maɗaukaki.
Harith ya ce, ‘Sai na je wurin sufa na ce masa, “Ta wurin hakkin Kristi a kanku! Ku buga kararrawa coci kamar yadda kuke yi."
Sai ya fara ringa, sai na ce da kalma da kalma (abin da Imam ‘Ali ya gaya masa) ‘har sai mun mutu.’ Sai sufaye ya ce, ‘Da hakkin Annabinku a kanku! Wa ya sanar da kai haka?’ Na ce, ‘Wannan mutumin da yake tare da ni jiya.
Sai ya ce: ‘Shin wannan mutumin na dangin Annabi ne?’ Sai na ce: ‘Dan baffansa ne.’ Ya ce, ‘Da hakkin Annabinku! Shin ya ji haka daga wurin annabinka?’ Sai na ce: ‘Eh.’ Sai ya musulunta. Sai ya ce da ni, ‘Wallahi! Na iske a cikin Attaura cewa a ƙarshen annabawa akwai wani annabi mai fassara abin da kararrawa ta coci ta ce.’ ”2
1. Wannan fassarar sautin kararrawa na coci yana cikin waƙar waƙar waƙa.
2.Bihar, 14, 334, 1